رئیس اداره سلامت روان دانشجویان وزارت بهداشت اعلام كرد
صدمه عمدی به خود یكی از رفتارهای پر خطر دانشجویان
به گزارش زارا رئیس اداره مشاوره و سلامت روان دانشجویان وزارت بهداشت خودجرحی یا صدمه عمدی به خود یكی از رفتارهای شایع دانشجویان اعلام نمود و اظهار داشت: متاسفانه این معضل در مواردی توسط خانواده یا دوستان بی اهمیت تلقی می شود در حالیكه این رفتار مقدمه ای برای حركت به سمت خودكشی به حساب می آید.
به گزارش زارا به نقل از ایسنا، فرهاد طارمیان ضمن بیان این مطلب به اهمیت روز جهانی جلوگیری از خودکشی اشاره نمود و اظهار داشت: از سال ۲۰۰۳، به پیشنهاد انجمن بین المللی جلوگیری از خود کشی و با همکاری رسمی سازمان جهانی بهداشت، دهم سپتامبر هر سال بعنوان روز جلوگیری از خودکشی انتخاب شده و چند سالی است که در ایران هم شاهد برگزاری جلسات و نشست های تخصصی در مورد جلوگیری از خودکشی هستیم؛ اما ابتدا باید پی برد ماهیت پدیده خودکشی چیست و معلول چه عواملی است، خودکشی به منزله یک صدمه روانی- اجتماعی، کتب و منابع علمی بسیاری را به خود مختص کرده است.
وی افزود: بر این اساس در ساده ترین کلام باید گفت "خودکشی مرگی آگاهانه است که فرد با قصد قبلی برای رها کردن خود از یک درد که عمدتاً روانی و در بعضی موارد جسمانی"، اقدام به انجام آن می کند.
مرگ سالانه ۸۰۰ هزار نفر در اثر خودکشی
رئیس اداره مشاوره و سلامت روان دانشجویان وزارت بهداشت خاطرنشان کرد: بر مبنای گزارشی که سازمان جهانی بهداشت به صورت سالیانه ارائه می دهد، در جهان ۸۰۰ هزار نفر بر اثر خودکشی جان خویش را از دست می دهند که به عبارت دیگر در هر ثانیه ۴۰ نفر مبادرت به خودکشی های کامل و موفق می کنند، این در شرایطی است که بر مبنای برآوردهای انجام شده، حدود ۲۰ برابر خودکشی های کامل، مبادرت به خودکشی وجود دارد که به هر علتی موفق و کامل نبوده است.
به قول وی، جالب است بدانیم بیشترین افراد مورد اعتماد برای درد دل کردن در میان کسانی که قصد خودکشی دارند، دوستانشان هستند و بنابراین است که نقش هم کلاسی ها، دوستان، همسالان و هم خوابگاهی ها که در دانشگاه ها به آنها "گروه همتایاران سلامت روان" می گوییم در جلوگیری از خودکشی بسیار اهمیت دارد.
آسیب عمدی به خود یکی از رفتارهای پر خطر در دانشجویان
رئیس اداره مشاوره و سلامت روان دانشجویان وزارت بهداشت خودجرحی یا صدمه عمدی به خویش را یکی از رفتارهای پر خطر در دانشجویان دانست و اظهار داشت: این رفتار اغلب مورد غفلت قرار می گیرد و متاسفانه در مواردی توسط خانواده یا دوستان بی اهمیت در نظر گرفته می شود در حالیکه این رفتار مقدمه ای است برای حرکت به سمت خودکشی، خودجرحی، یعنی "آسیب رساندن تعمدی به قسمتی از بدن" که یکی از متداول ترین آنها ایجاد برش و جراحت های سطحی یا عمقی بر روی بدن با استفاده از ابزار تیز و برنده است که بیشتر این جراحت بر روی مچ دست ها، روی ساعد و پاها است. یکی دیگر از رفتارهای خودجرحی متداول ایجاد سوختگی با وسایل داغ همچون سیگار است.
به گزارش مفدا، این مقام مسؤول خاطرنشان کرد: این رفتار که به آن "خودجرحی بدون قصد خودکشی است" هم می گویند، پدیده شناخته شده ای است که با عوامل بسیار زیادی همچون ناتوانی در تنظیم هیجانات و عواطف و ناتوانی در مقابله با استرس ها و فشارهای محیطی در ارتباط است؛ اما نکته مهم آن است اگر مداخله بموقع برای رفتارهای خودجرحی نداشته باشیم، احتمال بروز خودکشی در سال های بعد افزایش می یابد. به واقع بعضی از محققان معتقدند رفتار خودجرحی و خودکشی دو سر یک طیف هستند که در نهایت افرادی که دست به خودجرحی می زنند امکان دارد به طرف خودکشی حرکت کنند. نکته این که رفتار خودجرحی به صورت معمول در سنین ۱۳ تا ۱۵ سالگی و در دوره نوجوانی و دوران دانش آموزی شروع می شود و امکان دارد تداوم آن در سال های دانشجویی دیده شود.
علائم خودکشی
وی با بیان این سؤال که آیا خودکشی قابل پیشگیری است یا خیر؟ بیان نمود: این رفتار با برنامه ریزی در سطح ملی، منطقه ای، استان، شهر و حتی در سطح خانواده و خود فرد قابل پیشگیری است. برای مثال یکی از اقدامات بسیار موثر، محدود کردن سختگیرانه دسترسی به وسایل مبادرت به خودکشی مثل قرص برنج است. به واقع محدود کردن دسترسی به ابزارهای خودکشی یکی از عوامل پیشگیری فیزیکی در خودکشی است. مثال دیگر ایجاد محدودیت شدید جهت دسترسی افراد به مکان های مرتفع و دارای ارتفاع بلند است.
طارمیان در ادامه تصریح کرد: بدیهی است اقدامات روانشناختی و سلامت روان گوناگونی هم در این راه تأثیر گذار است اما قبل از آن باید به این مورد پرداخت که احتمال خودکشی در چه افرادی بیشتر است و یا علایم اخطار خودکشی چیست و بدانیم در صورت مشاهده چه نشانه ها و علائمی، احتمال خودکشی را جدی بگیریم.
ابراز یاس و نامیدی و نبود انگیزه برای زندگی
رئیس اداره مشاوره و سلامت روان دانشجویان وزارت بهداشت تصریح کرد: در ابتدا فرد در صحبت های خود به یاس، ناامیدی، دل بریدن از زندگی اشاره می کند و جملاتی مانند زندگی برای من معنایی ندارد و دلیلی برای تلاش و انگیزه در زندگی نمی بینم، در صحبت های وی شنیده می شد. تداوم این احساسات تا جایی که گویی زندگی فرد گرفتار پوچی و بی معنایی شده هم یک نشانه دیگر است. نشانه دوم مشاهده علایم احساس گناه و تقصیر شدید در فرد است، حتی این احساس در موضوعات بی ربط به او هم دیده می شود که این حالت معمولاً در افراد مبتلا به افسردگی شدید بیشتر مشاهده می شود.
منبع: زارا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب